Patron

Bolesław I Chrobry, z dynastii Piastów, pierwszy król Polski.

Urodził się w roku  967. Był synem Mieszka I i księżnej czeskiej Dobrawy. W 984 roku  — w imię interesów polityki ojca — ożenił się z córką margrabiego Miśni, Rygdagą, a po śmierci margrabiego i odprawieniu jej — z Węgierką dynastycznego pochodzenia, z którą miał syna Bezpryma. Po jej oddaleniu na przełomie 987 i 988, poślubił Emnildę, córkę księcia połabskiego, Dobromira, z którą miał synów Mieszka i Ottona oraz co najmniej 3 córki.

Po śmierci ojca – Mieszka I (15 V 992), Bolesław Chrobry zajął całe jego władztwo wbrew woli zmarłego, który podzielił je między Bolesława i jego przyrodnich braci, którzy uszli wraz z matką do Niemiec.

W 997 skłonił biskupa praskiego Wojciecha, by jako cel misji chrystianizacyjnej wybrał Prusów, a po męczeńskiej śmierci biskupa wykupił jego ciało. Relikwia ta była podstawą utworzenia na prośbę Bolesława Chrobrego na synodzie rzymskim w 999 roku metropolii w Gnieźnie. Na zjeździe gnieźnieńskim w roku 1000 Bolesław, zwolniony przez cesarza Ottona III z trybutu dla królów niemieckich, został „sprzymierzeńcem” Rzymu i uzyskał królewskie prawo inwestytury biskupów; jest mało prawdopodobne, by Bolesław został koronowany przez Ottona III (bez uzyskania sakralnego namaszczenia), choć może zyskał przyrzeczenie koronacji.

Sytuacja zmieniła się 1002, po objęciu władzy w Niemczech przez Henryka II, przeciwnika uniwersalnej koncepcji Ottona III. W latach 1002-1017 Bolesław toczył liczne wojny z Henrykiem II o ziemie. W końcu wiosną 1018 roku  zmusił cesarza do zawarcia pokoju w Budziszynie. W kilka dni później Bolesław umocnił swe związki z potomstwem Ekkeharda, biorąc za żonę jego córkę, Odę. Latem roku 1018 Bolesław z posiłkami niemieckimi i węgierskimi, w sojuszu z Pieczyngami, uderzył na Ruś. Obsadził wówczas załogami Grody Czerwieńskie i przyłączył je do swego władztwa.

Z duchownymi Bolesław utrzymywał bardzo dobre relacje. Chwalony przez biskupa misyjnego Brunona z Kwerfurtu, w 2. połowie XI w. nazwany przez Adama z Bremy rex christianissimus, a w epitafium — athleta Christi, Chrobry surowo egzekwował przestrzeganie reguł życia chrześcijańskiego (m.in. wybijanie zębów za złamanie postu). Utrzymywał dobre stosunki z papiestwem, uznając jego opiekę uzyskaną za opłatę czynszu; uposażył w dochody biskupstwa utworzone na przełomie 999 i 1000 (niejasna jest tradycja zapisana w początku XII w. o 2 metropoliach w Polsce za Bolesława Chrobrego); niewątpliwie rozbudował sieć kościołów grodowych i podgrodowych oraz klasztorów (w jednym z nich ksienią była jego córka). W stosunkach z zagranicą korzystał z pomocy duchownych. Własna prowincja kościelna i sława jako opiekuna świętych męczenników (świętego Wojciecha, świętego Brunona z Kwerfurtu, Pięciu Braci Polskich) stawiały Polskę w znacznej części opinii zachodnioeuropejskich na równi z królestwami. Długotrwałe wojny z Niemcami, wielkie budowle monarsze (grody, kościoły, palatia), wzrastające potrzeby rozbudowywanego aparatu władzy i stałych, powiększanych drużyn, których członków począł osadzać na ziemi, powodowały zwiększanie obciążeń gospodarczych ludności na rzecz monarchii, wywołując napięcia społeczne i polityczne, których ujawnieniu przeciwdziałał autorytet Bolesława Chrobrego. Jego umocnieniu miała służyć koronacja królewska, na którą uzyskał zgodę papieską po śmierci Henryka II; odbyła się ona podczas Bożego Narodzenia 1024 lub na Wielkanoc 1025 i miała zapewnić niepodzielność państwa.

Bolesław Chrobry zmarł 17 VI 1025.

Kalendarium

967- urodził się jako syn Mieszka I

987 lub 988 – ożenił się z księżniczką słowiańską, Emnildą

992 – został księciem Polski

997 – skłonił biskupa Wojciecha do misji chrystianizacyjnej w Prusach

1000 – był gospodarzem zjazdu gnieźnieńskiego

1002–18 – prowadził wojny z cesarzem Henrykiem II

1013 – złożył hołd lenny Henrykowi II w Merseburgu

1018 – poprowadził wyprawę na Ruś i zdobył Kijów

1024 lub 1025 – został koronowany na króla Polski

17 VI 1025 – zmarł, pozostawiając władzę Mieszkowi II